Bardzo dobre studium samotności i rodzenia się relacji międzyludzkich. Historia mało realistyczna i w zasadzie jej nie ma: o bohaterach nie dowiadujemy się prawie nic. Jest to celowe, bo zamysłem Antoniak było pokazanie, za pomocą świetnie uchwyconych momentów, jak mimo szczerych zamiarów obydwojga bohaterów, zmieniają się pod swoim wzajemnym wpływem, i jak powstaje między nimi szczególna więź. Wymaga cierpliwości, ale potrafi być satysfakcjonujące.
napisał o Nic osobistego
Bardzo dobre studium samotności i rodzenia się relacji międzyludzkich. Historia mało realistyczna i w zasadzie jej nie ma: o bohaterach nie dowiadujemy się prawie nic. Jest to celowe, bo zamysłem Antoniak było pokazanie, za pomocą świetnie uchwyconych momentów, jak mimo szczerych zamiarów obydwojga bohaterów, zmieniają się pod swoim wzajemnym wpływem, i jak powstaje między nimi szczególna więź. Wymaga cierpliwości, ale potrafi być satysfakcjonujące.